سابقه و هدف سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV: Benign Paroxysmal Positional Vertigo) شایع ترین عامل ابتلا به سرگیجه های حاد محیطی است که اغلب نشانه های سایکولوژیک آن نادیده گرفته می شود. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط تاثیرات سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم بر حافظه شنوایی-کلامی مبتلایان انجام شد. مواد و روش ها در این مطالعه مقطعی در مجموع 40 فرد مبتلا به سرگیجه حاد تحت آزمایشات شنوایی و وستیبولار قرار گرفتند و پس از تشخیص ابتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم، نسخه فارسی پرسشنامه سنجش معلولیت ناشی از گیجی و آزمون حافظه شنوایی-کلامی ری برای آن ها اجرا شد. یافته ها نتایج نشان دادند که میزان معلولیت ناشی از سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم موجب کاهش ظرفیت حافظه شنوایی-کلامی نسبت به افراد هنجار می گردد. نتیجه گیری مبتلایان به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم که از سرگیجه های شدید چرخشی رنج می برند، نسبت به افراد هنجار دچار مشکلات بیشتری در یادگیری از طریق حافظه شنوایی-کلامی هستند و ابتلا به سرگیجه حاد به عنوان یک حالت ناخوشایند جسمی می تواند منجر به عوارض شناختی قابل ملاحظه ای در آن ها گردد.

درمان سرگیجه وضعیتی خوش خیم معمولا مطمئن نمودن بیمار از بهبودی تدریجی بیماری است. امروزه روش درمانی ساده ای که در بالین بیمار انجام پذیر است برای این بیماری وجود دارد که تقریباً در اکثر موارد موثر است و در مدت چند دقیقه علائم بیمار را برطرف می سازد. در این مقاله پاتوفیزیولوژی، تشخیص و روش درمانی سرگیجه وضعیتی خوش خیم مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج روشهای مختلف مشابه با یکدیگر مقایسه شده است. و نتایج 98 مورد درمان شده توسط مؤلفین گزارش شده است.

زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم حملاتی مختصر از سرگیجه، تهوع و یا نیستاگموس وضعیتی است که با تغییر وضعیت سر به وجود می آید. یکی از درمان های توانبخشی ارایه شده جهت بیماران مانور ایپلی می باشد که در مطالعات گوناگون نتایج آن متفاوت گزارش شده است. هدف این مطالعه بررسی کارایی این روش در درمان بیماران مبتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.مواد و روش کار: مطالعه حاضر در فاصله زمانی بین زمستان 1386 تا تابستان 1388 در بخش گوش و حلق و بینی بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان بر روی 67 بیمار مبتلا به سرگیجه حمله ای وضعیتی خوش خیم ناشی از مجرای نیم دایره خلفی (38 زن و 29 مرد) در فاصله سنی 27 تا 68 سال انجام پذیرفت. پس از تشخیص، بیماران توسط مانور ایپلی با توصیه و ارایه محدودیت حرکتی تحت درمان قرار گرفته و پس از یک هفته نتایج حاصل از درمان با آزمون دیکس هالپایک مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: نتایج مطالعه حاکی از بهبودی علایم سرگیجه در 92.5 درصد بیماران بود.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان دهنده کارایی مانورایپلی در درمان بیماران دچار سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می باشد.

مقدمه: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی، شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوریEpley و Semont بهترین درمانها برای این بیماری می باشند. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. روشها و مواد: تعداد 64 بیمار که فرم تیپیک بیماری سرگیجه حمله ای خوش خیم وضعیتی را داشتند وارد مطالعه شدند. بیماران در فاصله زمانی مهرماه سال 1380 لغایت اسفند ماه 1381 در کلینیک تخصصی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه گردآوری و مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران به طور راندوم در دو گروه مانور Semont و مانورepley تقسیم شدند. در مراجعات ابتدا بهبود علایم به صورت سابژکتیو از مریض سؤال و سپس به طور ابژکتیو با استفاده از مانور هال پایک، بیماران از لحاظ وجود نیستاگموس مورد ارزیابی قرار می گرفتند. پذیرش هر مانور نیز بررسی و یافته ها با کااسکوئر و با کمک نرم افزارSPSS11.05 آنالیز شدند. نتایج: 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. پذیرش مانور در سن بالای 55 سال در مورد مانور Epley از لحاظ آماری قابل توجه بود. بحث: درمان با مانور Epley درمان مناسب و موثر در درمان سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی است. اگر چه اثرات درمانی سابژکتیو آن به نسبت مانور Semont تفاوت آماری نداشت، ولی پذیرش بیماران مسن در مورد مانور Epley بارزتر است. چکیده مقاله: سرگیجه خوش خیم حمله ای وضعیتی شایعترین علت ورتیگو در بالغین است. درمانهای مانوری بهترین درمانها برای این بیماری است. درصد موفقیت هر دو روش در درمان بیماری بالاست ولی میزان تحمل پذیری بیماران در هنگام انجام مانور، مورد مطالعه قرار نگرفته بود. در این مطالعه میزان پذیرش این دو مانور توسط بیمار و نیز میزان مؤثر بودن مانورهای فوق مورد بررسی قرار گرفت. 94.5% موفقیت درمانی برای مانور epley و 84% برای مانور Semont به دست آمد و میزان پذیرش مانور epley توسط بیماران 93% و برای مانور سمونت 45% بود. لذا درمان با مانور epley مؤثرترین و قابل قبول ترین درمان مانوری برای بیماران سرگیجه خوش یم حمله ای وضعیتی است.

سرگیجه وضعیتی حمله ای خوشخیم(Bppv)   یک بیماری شایع، خودبخود خوب شونده است و روشهای مختلفی در درمان آن مطرح است. در این ارتباط با هدف بررسی مقایسه اثر درمانی مانور  Canalith Repositioning Procedure و دیمن هیدرینات مطالعه ای بصورت کارآزمایی بالینی آینده نگر (اتفاقی) صورت گرفت. تعداد 173 بیمار (45 مرد و 128 زن) با تشخیص سرگیجه وضعیتی حمله ای خوشخیم (براساس شرح حال مثبت و مانور Dix-Hallpike) بررسی شدند. متوسط دوره علامت دار بودن بیماران 6 ماه (محدوده 1 تا 120 ماه) و متوسط سن آنها 44.27 بود. بیماران بطور راندوم در سه گروه گیرنده قرص دیمن هیدرینات50mgTDS  (60نفر)،  Canalith Repositioning Procedure بر روش Epley (53 نفر) و پلاسبو گیرنده (60 نفر) تقسیم شده و بطور هفتگی تا سه ماه از نظر بهبود علایم پیگیری شدند.براساس نتایج بدست آمده 92.5 درصد بیماران با انجام  Canalith Repositioning Procedureعاری از علائم شدند در حالیکه تمامی بیماران گیرنده دیمن هیدرینات در پیگیری علامتدار بودند و در ماه سوم 98% بیماران گروه مانور درمانی و 17% بیماران گروه دیمن هیدرینات از درمان راضی بودند(P<0.0001).براساس این کارآزمایی بالینی مشخص است که Canalith Repositioning Procedure در درمان سرگیجه وضعیتی حمله ای خوشخیم بر داروی دیمن هیدرینات ارجح است.

مقدمه واهداف: سرگیجه خوش خیم وضعیتی، شایعترین علت بروز سرگیجه با شیوع بالا می باشد. امروزه این نوع سرگیجه در اثر جدا شدن ذرات اتوکنیا از ماکول اتریکول و شناور شدن این ذرات در مجرای نیم دایره ایجاد می شود و به نیروی جاذبه حساس می باشد. تشخیص BPPV یکی از اصلی ترین چالش های پیش روی بیمار و متخصصین می باشد. (1) تشخیص این نوع سرگیجه عموما ماه ها طول می کشد و اغلب بیماران با تجویزهای نا مناسب درمانی روبرو می شوند. ویتامینD یکی از مواد مغذی برای بدن است و به سلامتی بدن کمک می کند. این ویتامین در عملکرد عضلات و سیستم ایمنی نقش دارد. ویتامین Dاز طریق نور خورشید، رژیم غذایی و مکمل ها به دست می آید. نتایج پژوهش ها نیز از ابتدای دهه 80 نشان از کمبود شدید ویتامین D در شهرهای بزرگ دارد. مروری بر همبستگی بین کمبود ویتامین D و شیوع سرگیجه خوش خیم وضعیتی می تواند نشان دهد که توجه به کمبود ویتامین D در بیماران و لحاظ کردن آن در پروسه درمان این بیماری می تواند بسیار حائز اهمیت باشد. در مطالعه حاضر، مروری بر بررسی ارتباط بین سرگیجه خوش خیم وضعیتی و کمبود ویتامین D خواهیم داشت. مواد وروش ها: به منظور مروری بر رابطه بین کمبود ویتامین D بر ایجاد سرگیجه خوش خیم وضعیتی کلیه مقالات موجود در این زمینه از سال 1952 تا 2016 میلادی در پایگاه های اطلاعاتی Ovid، ProQuest، Google Scholar، PMC مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. یافته ها: افزون بر 200 مقاله با موضوعات مرتبط با سرگیجه خوش خیم وضعیتی و ویتامین D در پایگاه های اطلاعاتی مذکور مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت از 36 مقاله به صورت کامل و 7 مقاله به صورت خلاصه پژوهشی برای نگارش مقاله حاضر مورد استفاده قرار گرفت. نتیجه گیری: سرگیجه خوش خیم وضعیتی به عنوان بیشترین عامل مراجعه بیماران به متخصصین و اورژانس می باشد و بسیاری از اختلالات مرکزی و عروقی تظاهراتی مشابه با سرگیجه خوش خیم وضعیتی دارند که می تواند روند تشخیص و درمان را با دشواری روبرو سازد. با توجه به مطالعات متعدد کمبود سطح سرمی ویتامین D در بیمارانBPPV می تواند عامل به وجود آمدن این نوع سرگیجه و عود مجدد آن باشد. کمبود این ویتامین در بیماران با سرگیجه خوش خیم وضعیتی می تواند از کلیدی ترین یافته ها جهت عدم عود مجدد این بیماری باشد.

زمینه و هدف: سرگیجه وضعیتی خوش خیم (BPPV)، رایج ترین اختلال سیستم تعادلی است که در اثر ورود اتوکنیا یا سایر ذرات به مجاری نیم دایره و تاثیر آنها بر کوپولا به وجود می آید. قرار گرفتن بیمار در یک وضعیت خاص نظیر دراز کشیدن باعث ایجاد علایم آن می گردد. شیوع بالای BPPV، بر لزوم به کارگیری و گسترش مانور بازگردانی ذرات تاکید می کند، از این رو این مطالعه برای بررسی عواملی که امکان دارد بر روند درمان موثر باشند، طراحی شده است.روش بررسی: این مطالعه به صورت مداخله ای از نوع قبل و بعد روی 58 بیمار 14) مرد و 44 زن با میانگین سنی (48.12±13.22 مبتلا به BPPV انجام شد. افراد مورد مطالعه، بیماران مبتلا به BPPV مراجعه کننده به کلینیک توانبخشی سرگیجه دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی تهران از سال 1381 تا 1383 بودند. نحوه مداخله در این مطالعه به صورت انجام مانور درمانی بر روی بیماران بوده و بیماران بر حسب میزان کارایی مانور تا بهبودی کامل یا خروج از مطالعه (نتیجه مثبت مانور هالپایک پس از سه بار پیگیری بیمار) در گروه های مختلف (بهبودی کامل، بهبودی تقریبی و عدم بهبودی) تقسیم بندی شدند. سپس تاثیر عوامل سن، جنس، اتیولوژی، مدت ابتلا، یک طرفه یا دو طرفه بودن مشکل، تعداد مانورها و تعداد جلسه ها بر روند درمان ارزیابی شد.یافته ها: از 58 بیمار مورد مطالعه، 49 نفر کاملا بهبود یافتند. میزان بهبودی و به عبارت دیگر کارآیی درمان بر حسب سن، جنس، اتیولوژی و مدت ابتلا تفاوت معنی داری نداشت. درمان در BPPV یک طرفه به طور معنی داری موثرتر از دو طرفه بود و نیز غالب افراد 47) نفر( به یک جلسه درمان و حداکثر دو مانور 37) نفر( نیاز داشتند.نتیجه گیری: CRM در درمان BPPV به طور قابل توجهی موثر است. انتظار می رود احتمال بهبودی در نوع یک طرفه آن بیشتر از دو طرفه باشد. از آنجا که غالب بیماران با انجام حداکثر دو مانور و معمولا طی یک جلسه بهبود می یابند، شاید بتوان پیش بینی نمود احتمال بهبودی کامل در کسانی که بیش از این تعداد نیاز دارند کمتر می شود.

مقدمه: سرگیجه خوش خیم وضعیتی از شایعترین انواع سر گیجه های محیطی می باشد. مانورهای فیزیکی (canalith repositioning) از مهمترین روش های شناخته شده در درمان این بیماری می باشند. ولی میزان موثر بودن (efficacy) این مانورها از جمله مانور Epley در مطالعات مختلف، متفاوت ذکر شده است. در این مطالعه میزان تاثیر این مانور بر روی 43 بیمار بررسی شده است.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 43 بیمار که شرح حال و معاینه بالینی آنها منطبق بر تشخیص بیماری سرگیجه خوش خیم وضعیتی بوده، انجام شده است. جهت این بیماران مانور Epley انجام و از آنها خواسته می شد که پرسشنامه ویژه ای را روزانه تا هفت روز پر کنند. بیماران پس از هفت روز مجددا معاینه، پرسشنامه ها جمع آوری و مانور Epley مجددا جهت تعیین پاسخ یا عدم پاسخ به درمان انجام می شد.نتایج: متوسط دوره بیماری قبل از درمان 7 هفته بود. 59% بیماران به دنبال یک بار انجام مانور بهبود کامل سرگیجه را در 24 ساعت اول گزارش کردند. در 20% بیماران بهبود سرگیجه در طی یک هفته بعد از انجام مانور مشاهده شد ولی نتوانستیم نتیجه بگیریم که این بهبودی تا چه حد با انجام این مانور ارتباط داشته است. در 21% بیماران سرگیجه تا بعد از هفته اول ادامه داشت. علایم باقی مانده شامل احساس سبکی در سر، عدم تعادل در 55% بیماران دیده شد ولی به علت خفیف بودن علایم نیاز به درمان پیدا نکردند.نتیجه گیری: یک بار انجام مانور Epley در 59% از بیماران ما سبب از بین رفتن سرگیجه شد. این مانور ساده بوده و نیاز به تجهیزات خاصی ندارد و می تواند به عنوان درمان انتخابی بیماری سرگیجه خوش خیم وضعیتی در نظر گرفته شود.